Dit is het verhaal van de oude hap, de vriendinnen uit de tijd in Amstelveen, toen we allemaal voor elkaar de snotneuzen van onze kinderen afveegden, om de beurt met een auto vol schatjes naar het hockeyveld reden, iedere dag weer, wachtend op het schoolplein, de dingen van de dag bespraken. Marianne was bij dat alles zeer aanwezig. Ze was leesmoeder, ging mee met schoolreisjes, organiseerde klassefeesten, hockeyfeesten, tennisfeesten, bbq's. Er werd nooit tevergeefs een beroep op haar gedaan en als er even niet iets te vieren op het programma stond dan bedacht zij wel wat. Al was het maar een middag naar het strand waar zij met de hele schare kinderen verwoed zandkastelen bouwde. Marianne stopte energie in alles dat zij deed, of het nu de vermaarde verjaardagsfeesten waren op de Bevelandse Laan, of haar werk op Schiphol waar zij van genoot. Ze was altijd druk en altijd op zoek naar nog meer. Ze kon slecht alleen zijn en zorgde dan ook dat dat zo min mogelijk voorkwam. Ze heeft het zichzelf en haar omgeving niet altijd makkelijk gemaakt. Ze kon vaak heel primair reageren zonder dat ze zich er bewust van was wat dat bij anderen teweeg bracht. Als je haar dit, als goede vriendin, onder de neus wreef dan had ze spijt. Tot de volgende keer. Marianne's kooplust was legendarisch. Thuis vertaalde zich dat vaak in het vinden van de beste deals. Het volle pond betalen was een nederlaag, of dat nou voor haar zelf was of voor school of hockeyclub. Op reis had zij een feilloze neus voor het vinden van de grootste, meest exotische supermarkt of markt, de fijnste wijnboer, de beste optelt. Het afromen van de uitverkoop was een kunst die zij verstond als geen ander. Dat zij de weg nog wist in haar uitpuilende kasten heb ik altijd verbijsterend gevonden. Onze hartelijke, gastvrije, energieke vriendin die zoveel tegenstellingen in zich meedroeg. Ze kon genieten van de meest gewone dingen maar zich vreselijk opwinden als ze het beste niet kon krijgen. Haar kinderen waren haar alles maar ze kon niet wachten tot ze groter waren. Een feestbeest dat genoot van al haar sociale contacten en de vele, vele mensen die zij kende en even later wanhopig de nacht doorhuilde omdat zij niet meer wist hoe het allemaal zo vreselijk fout was gegaan. Een kwetsbaar mens met een heel dik pantser. Een boekenwurm die je de meest onbeschaamde grote bek kon geven. Iemand die soms niets en soms alles te veel was. De vriendin die altijd voor ons klaar stond, waar wij mee gelachen en gehuild hebben, genoten en gescholden, gewerkt en vakantie gevierd. De vriendin die, ondanks alle veranderingen in haar en ons leven toch al die lange jaren lang onze vriendin was en bleef. Wij hebben veel met haar mee gemaakt en wij en onze kinderen zullen haar vreselijk missen.